Afgunst, een icoon van onze gedachten.
Tegenover het geen wat we niet kennen.
Een vreemd verleden, Heimwee naar de tijd toen het slechter was.
Vergeten dromen, vergaan in het eeuwige geschreeuw en gehuil in het holst van de nacht.
Maar wie heeft er dromen nodig.
Als je leeft in hetgeen wat je nooit had gedacht.
Een schrijn van wanhoop, maar niemand die antwoordt.
Gevoelloos dolend in het doolhof van emotie.
Waar sta je zonder vaste grond, geen basis om op te bouwen.
Alles geuit in deze gewelddadige pornografie.
Misleid en vernederd, met depressie als enigste reisgenoot.
© Bram Eijgenhuijsen, 2016