U bent hier

Alles voor de vorm

zeven jaar geleden, daags na zij het had geschoren
heeft neeltje bij een ongeluk haar linkerbeen verloren
ligt ze daar, op straat, de geur van rubber om zich heen
het bloed dat van haar wonden op het asfalt loopt nog warm
van binnen, roept ze: maar mijn rechter, en ze heft het, dat been,
en het is alsof ze zwaait ermee, het kind, dat pakt niemand me af!
waarna enkele logica. deze schijnen optioneel. wie dit verwacht
van een passant is ziek. jij bent beter. jij verwacht van een
passant iets méér. dan: niemand? niemand ja, een man,
ze schatte hem een jaar of achtentachtig, maar dit
geschiedde van enorme afstand, en vanuit een
open schedel bovendien, een meter of tien,
schat ik, dus het kan dat ze er een stuk
of wat heeft naastgezeten, neeltje,
maar het is zeker dat hij riep,
die passant: ‘niemand?’
en toen weer verder
in het tredje dat
hem scheidde
van de rest.
een vraagje.
ken je het punt
waarop de hulk
uit woede barst?
zo één heeft neeltje
er ook. maar wat groen
wordt bij de hulk, de huid
wordt droog bij neeltje en begint
te schilferen. ook wordt ze niet sterk
maar sentimenteel, wat meestal niet helpt.

© Neeltje van Beveren, 2002