Een landweg de boer strompelt er eenzaam overheen
Sinds klokslag van twee loopt hij hier alleen,
Het kind speelde hier ooit als bloem in de aarde
Maar ook was hij degene die ooit zou verjaren,
Zijn liefde verjaarde al na het jaar van hun kind
Vaderen wanneer de zon zweefde en hing
Dienen in de middag voor het leven en het zin,
Zo vervluchtigde de tijd in zijn tijdelijke zijn
En zo was het einde en hij verdwijnt,
De dominee sprak: ‘zijn taken en plichten vervuld’
En zelfs in zijn dood wacht hij plichtig met geduld,
© V. van Schie, 2016