U bent hier

Het blijven maar woorden

Het is dat geluk zo gevoelig ligt
pijnlijk schitteren van een lach
of ik schiet het verkeerde keelgat in

we zijn de zon straal vergeten
strak in pakweg woorden om in te leven
het wisselen van huid in plaats

naar jouw huis of de hoogste bomen
je ziet geen beest maar dat wijf in mij
om een klap op je bolle ogen te geven

ik met mijn vis op de vensterbank
het vissen naar de vrouw voelde goed
kom mijn lief, ik zal je uit laten.

© Monique Methorst, 2012