U bent hier

Je huid

Je huid is als een laken strak getrokken
Tot achter je oren
Vastgekleefd aan het bed

De plekken bij je slapen die ik vastpak
Om je wakker te schudden
Waren als diepe kuilen in de aarde

Als een vaas wankelend op de rand van de tafel
Zo breekbaar fluisterde jij
Bang om je stem te verliezen

Zo gaat de dag over in niets anders
Dan een klok die uren wegtikt
En wacht tot jij weer op kan staan.

© Tessa Wilmink, 2016