U bent hier

Mannen

In de eenzaamheid gebrand, nestel ik in jullie bloedvaten.
Tot je aderen dichtslibben en ik je hart stilzet.
Totdat ik, de parasiet, het dode vlees verlaat.
In mijn woorden worden jullie herboren.
Nu fluister je nog als je zachtjes in mijn hand knijpt
voor je in slaap valt.
Ik zal je kanker zijn.
Ik zal je niet verlaten.
Jij zal mij haten.
Als de aarde nat wordt in november.
en ik buiten in de regen de stenen tel.

© Roos, 2016