U bent hier

Ochtendzang

vergeef, vergeet mijn narrige aubades
mijn warrige, bespleende ochtendzangen
't weerhoudt me van het niet eens zo kwade
idee mijzelf vertwijfeld te verhangen

ik krijs slechts om de stilte te verdrijven
de stilte van de leegte en het niets
en door mijn leed luidruchtig te beschrijven
hoor ik tenminste tussendoor nog iets

al is 't mijn eigen nutteloos gesnater
geweeklaag om mijn loden laatste lootjes
om kond te doen van mijn verschrik'lijk lot

maar wee, wij vissen in hetzelfde water
en glijden stellig in ons aller bootje
naar ons gelijk verschiet: toekomstig rot

© Paulus Voerman, 2015