Ik doe mijn jas open in de lift,
voel in mijn jaszak aan mijn lippenstift.
Ik schrik van wat er op de grond ligt:
propjes, snoepjes, besjes, stukken vlees en gras.
Ik graai alles bij elkaar en stop het terug onder mijn jas.
Ik doe de knoopjes dicht en maak mijn riem vast.
'Dag!' zeg jij met een katachtig glimlachje.
Ik doe mijn mond open en daar gaan ze weer:
papiersnippers, haarballen, stukjes fruit en lapjes leer.
Is dit een scheermesje?
Kokhalzend stop ik alles terug en druk mijn lippen op elkaar.
Ik probeer wat te zeggen zonder
iets uit mijn mond te laten vallen.
Jij laat wat banaliteiten vallen over
schema's, tijden en getallen.
Ik laat een spuugbelletje ontsnappen
het zwelt op tot een grote bel.
Ik houd mijn adem in - hij staat op knappen -
dan spat hij uit elkaar, het is een hel.
Je overhemd zit onder het bessensap.
Ik til mijn hand op om hem af te vegen
maar ik doe het niet, iets glimmends houdt me tegen.
Het zijn de knoopjes van parelmoer
op je overhemd van la Rue du Jour.
Mijn hand hangt nog steeds in de lucht,
er is nu geen weg meer terug.
Ik raak het bovenste knoopje aan,
het laat los in mijn hand,
het glipt tussen mijn vingers door
en valt op mijn schoot.
Het rolt omlaag en laat een spoor
van dik, kleverig en rood
sap achter op mijn huid.
Ik houd het tegen net boven mijn kuit,
in mijn knieholte, waar een rood plasje is ontstaan.
Je bent al die tijd al onbewogen blijven staan
half rechtop met spetters sap in je gezicht
met je blik op mijn vingers gericht
die het knoopje terugschuiven over het rode spoor
tussen blaadjes, takjes en beukennootjes door.
Ik stop het in mijn mond en haal mijn vingers open
aan iets scherps. Ik slik ... Ik kan alleen maar hopen.
Ik knijp mijn ogen dicht, weet niet wat te verwachten.
…
Zoet! Alleen maar zoet! De pijn laat op zich wachten.