Vader sterft.
Een laatste adem
slentert
naar me toe;
raakt me aan,
fluistert:
dit was het.
Je geest verpulvert.
Met kroontjespen
geschreven letters
voltooid verleden tijd
op verstorven perkament:
het is mooi geweest.
De dodehoekspiegel
geleefd leven
spiegelt scherven
onherstelbare
herinneringen:
hoe was het ook alweer?
Je ligt,
- adem je nog? -
ingebakerd tussen
verkleurde lakens.,
wachtend op het niets,
voorportaal van eeuwig zwijgen:
Je bent even hier geweest.
En ik, zorgende zoon,
de wereld op zijn kop,
ik ween met droge, rode ogen
die niemand ziet.
Alleen de gespeelde sterkte
die je troost en uitkleedt
voor je laatste reis.
Enkel.
Eens word ik die vader.
© Lamande, 2016