Het blijkt het meest eenzame gevoel
In de wereld, het snijdt en bijt en het verlamt
Het staren, verkrampen, verdrukken en
Niet meer registreren wat er van binnen en daarbuiten gebeurt
De tranenval die mijn kussen verdrinkt tot
Er weken geen traan meer valt en ik terugverlang naar de vochtigheid
Het niks meer voelen, de afwezigheid en
Tegelijkertijd voel ik al het leed dat taal niet omvatten kan
De strijd van dagen, weken, jaren het is
Een eindeloze tunnel met een wazig licht
Aan het einde en steeds als ik het naar adem happend denk te bereiken
Blijkt het een schermlampje boven een dichte deur
Het gevoel en gemis dat me doet verlangen naar
Samen opgekruld onder een dik donsbed naast het knappervuur
Maar mijn lichaam omsluit een donkerte doordrenkt met kou ook
Wanneer jij mij met stevige armen omkrult
Alles wat ik nooit meer wil voelen en alles wat ik al jaren mis
Doet me verlangen naar afwezigheid maar ik onthoud dat
Als klein meisje alles anders was, dat ik het nu ondenkbare
Wel voelen kon
Ik wou dat mijn verleden mijn toekomst was