Wilde wateren

Mijn hele leven laat ik me wiegen door de wilde wateren op zee.
Verstijfd van angst, dus de golven sleuren mij mee.
Op een onbemand schip met geen enkele kennis van varen
Blijf ik naar de horizon staren,
maar er is geen land in zicht.
Donkere wolken die mijn ogen afscheiden van het hemellicht.
Af en toe spat er water op het dek door het pestende weer.
Zout op mijn gezicht, afkomstig van een traan of de oceaan, ik proef het verschil niet meer.
De nare waarheid is dat ik er helemaal klaar mee ben.
Door gewenning aan de storm is er geen vorm van tegenslag die ik niet al ken.
Aangekomen bij het punt dat ik me afvraag of mijn schip ooit zal zinken.
Bij elke donderslag begint dat steeds beter te klinken.
Maar dan klamp ik mij vast aan de wereld achter mijn oogleden
Enkele sprankeltjes geluk die ik kan vissen uit het verleden.
Die kleine fracties van tijd waar ik een lach uit kan halen,
geven mij hoop dat er ruimte is voor nieuwe verhalen.
Avonturen waar ik werelden ontdek en dat ik zelf mag kiezen wanneer en waarheen ik vertrek.
Een realiteit waarin ik kan dansen met andere scheepslieden
en het leven mij zoveel meer wonderen heeft te bieden.
Maar wie zegt dat die droom niet kan uitmonden in mogelijkheden
en het mij nooit zal lukken dat scenario te betreden?
Ik ben de kapitein, meester over mijn eigen pijn.
Ik sta op van de houten vloer en leg mijn handen op het stuur.
Ook al ben ik omringd door water, in mijn hart brandt eindelijk vuur.
Het sombere getij maakt plek vrij voor verlichting.
Het is tijd om te varen in een nieuwe richting.