woorden we spreken ze allemaal, in verschillende talen en dialecten, met handen en voeten en sommige spreken door niks te zeggen.
Het zijn geluiden die pas betekenis krijgen nadat ze in het hart van iemand zijn genesteld.
Je hebt wespen die steken en gelijk weer doorvliegen en bijen die na één aanval hun kracht al verliezen.
Harten achter slot en grendel puur en onaangetast of juist vol met littekens en harten van glas die snel breken maar toch glinsteren in het zonlicht en vingerafdrukken van de mensen die het vast mochten houden tonen, toch kloppen ze allemaal.
Woorden betekenen alles, woorden betekenen niks.
Op sommige paden staan soldaten met zwaarden, altijd klaar om je te steken om maar geen verdriet en pijn te hoeven voelen
en op sommige staan soldaten met houten schilden waar woorden zo doorheen kunnen sijpelen en als hete olie brandplekken achterlaten op hun huid, weigerend om terug te slaan.
Want als je jezelf afsluit van narigheid voel je alle liefde dan wel?
Het gevoel van intense vreugde door het kijken van je favoriete film, het voelen van de eerste zonnestralen na een kille winter of een omhelzing van een dierbare.
Voel je die dan? Voel je die dan net zo diep als dat die pijn je kan raken?
Woorden, het stoot ons af maar verbindt ons uiteindelijk allemaal.