Hier op de rotsen liep stuk, het schip
waarvan haar vader stuurman was, trachtte
wat onafwendbaar was te wenden,
zijn schip, zichzelf voor haar te redden.
Zeker van de golven die hem zouden
doden, trok het aan hem voorbij, in uren
de jaren van zijn jeugd, de vrienden,
de meisjes, de vrouwen.
In minuten zijn liefde voor haar, in één
ogenblik de nacht van verwekking, haar
komst, Elise, het meisje dat hem elk jaar
die dag jaar bloemen komt brengen.
Elk jaar op de dag dat hem het leven is
ontnomen, en zij het hem geeft. Zij hoog
op de rots, de rots die hem nam en denkt
aan zijn dood en dankt dat ze leeft.
© Jan Grolleman, 2024