Vallen en weer opstaan, dat is toch hoe het hoort?
Dat is mijn intentie woord voor woord.
Ik val, ik lig, ik staar.
Ik zit, ik stap, ik sta.
Zo simpel dat het bijna moeilijk is,
Daarom gaat het bij mij juist mis.
I val, ik lig, ik staar.
Ik weet dat ik nu weer moet staan.
Ik lig, ik denk, ik voel.
Daar gaat mijn net nog haalbare doel.
Ik herinner, ik verdrink, ik verdwijn.
Bewegen lijkt onmogelijk met deze pijn.
Laat me op zijn minst toch even zitten.
Ik ben klaar met de ondragelijke hitte.
Het was al heet onder mijn voeten,
Zo veel stress van al dat moeten.
Op mijn rug is het nog veel lastiger te ondergaan.
Waar komt al dit gewicht toch plotseling vandaan?
Ik denk, ik besef, ik probeer.
Toch halen de emoties me weer neer.
Ik staar, ik focus, ik zie.
Een donkere schaduw maar van wie?
Ik vecht, ik verlies, ik spreek.
Dan hoor ik hoe ik mijn eigen hart in tweeën breek.