Neen dank je, zei ik tegen een onbekende uitgestoken hand,
Ik probeer het nu wel alleen
En ik stond recht, klopte het stof van mijn kleren en keek om me heen
De wereld leek verlaten, de lucht
Rustte zwaar op de aarde en
De zon kleurde bloedrood
In de verte zag ik wat schimmen rondlopen
Er klonk vaag muziek waarvan ik de herkomst niet kon vinden, of misschien waren het gewoon herinneringen aan een verleden dat ik verborgen had in een plaats in mijn hoofd
Waar is iedereen? Wou ik vragen
Maar ik haalde mijn schouders op en zette langzaam, in het begin wat wankelend, een voet na de ander
Tot dat strompelen gaandeweg weer lopen werd.
© kvdg, 2019