De eerste steen die mij werd toegeworpen
heeft zich in mijn schoen genesteld
hoe ik het hoofd ook heen en weer beweeg
achteloos de schouders ophaal
mijn nek uitstrek naar het allerhoogste
voorbij het diffuse licht
hoewel het me werkelijk zo hoog niet zit
ik voel de minerale vorming ogenblikkelijk tergen
binnen het geveterde leer aan mijn voet
terwijl ik langs de warme muren
van de Westertoren schrijd
stampend grote brokstukken van gigantische gletsjers
voorwaarts, achterwaarts, zijwaarts in de tijd,
bewegend onder eigen druk, als een langzaam stromende rivier
onder mijn kleine teen
zit een steen zo groot als een puist
onder de huid
het formaat extra vinger die ik erfde
welke mij na drie scheppingsdagen alvast werd afgebonden
het zou het eerste worden waaraan ik mij onthechtte
“En het werd avond en het werd morgen: een derde dag”
© Bernice M., 2023