Ik zoek naar woorden
Terwijl de roos onuitputtelijk spreekt
En fluweelzacht haar mond glooit over mijn huid
Ze de heuvel bedruipt
Waar ik rechtop tuur over de vlakten
Mijn doel vergetend delen
Deze indrukken dat wat
Ik niet wil overslaan
Dat wil zien zoals het licht
Zijn lange vleugels over haar scherpe randen strijkt
En voorts onaangedaan verder reikt
Dan het zand doet geloven
De leegte
Nog steeds vervuld van beloften
Omringt mij en
Neemt mij in zich op
Waarna ik verstuif
In korrels gedragen door de wind
En daar gelegd waar
Ze zullen moeten aarden
Voordat dit na honderd lichtjaren
Opnieuw begint
© Karen Netscher, 2024