Ik kan het zwijgen niet laten
dus ben je er niet. Dit bed vraagt meer
dan een enkeling. Het laken is een lap papier
waarop ik je in schilfers uitschrijf, op jouw helft
slaat de kou neer, in spreidstand ril ik, slapeloos.
Er liep vannacht een man langs het raam.
Hij zwaaide en maakte bewegingen met zijn mond
alsof hij op woorden kauwde en ze niet kon doorslikken.
Later hoorde ik dat hij in de mist bij de Galloways verdronk.
Alsof ik niet zou weten, niet iets zou
proeven wat bitter is, een kapotte lever
van een ooit geliefde, een sterfdag van een woud.
Het huis spreekt me te zwijgen,
honderduit, alles hier op tafel,
een glas, een boek, je appje, luidkeels.
© Paul Hautmans, 2022