het water spiegelt haar lach
niet terug
waar is haar jeugd gebleven?
getekend in potlood
vervaagd door tijd en zeer
kreukels en ezelsoren hebben knisperend wit vergrauwd
slechts een rode jurk in het blauw
ziende blind in dwaasheid overleefd
nam haar liefde haar wijsheid mee
het water nam haar niet
haar liefde paste niet in de dood
verlangend naar eindigheid, kreeg ze slechts
onzichtbaarheid, teruggeworpen
op introverte bespiegelingen
verlies zal overwonnen worden
zo zei men haar
maar zonder hem geen leven
wat is weten dan, zo zonder doel?
het water wilde haar leven niet
ze moest haar liefde houden
nevelen lichtten op, innerlijke razernijen
legden zich neer bij de dood
de hare, ongewenst, ingeruild voor rust en nieuw
grootste verlies verwerkt, kleinere liefde
gaf kinderen
dwaze moeder, strijdend en huilend
haar werk is gedaan
geen lach meer om tranen weg te vegen
zijn ogen zo blauw als het blauwste water
weerspiegelen eindelijk haar gezicht
ze verdrinkt in zijn liefde, herkenning van toen
ze laat zich gaan
glijdt in het zachte nat
haar lichtheid verbaast haar
de stroom draagt, schijnbaar moeiteloos
eindelijk vervaagt ze in rust
slechts nog rode contouren in het blauw