Veel te jong en veel te onzeker werd
er leegte aan een dochter doorgegeven.
De leegte in de vorm van een mensenhart,
zo eenzaam als een nachtegaal op de dag.
De tijd is stilletjes stil komen te staan,
je zult niet meer de oogst doorleven van graan.
Als wel in jouw ziel als wel in jouw brein,
in zicht is de zeis van Magere Hein.
Maar hoewel jouw herinnering verdwijnt,
zo bestaat er geen verhaal zonder een eind.
Zal graan weer groeien en het worden geoogst,
de bloemen zullen bloeien, minzaam gedroogd.
De leegte wordt begraven en jij gemist,
de lente en ik hebben het gat gedicht.
© <auteur geanonimiseerd>, 2024