Je stem als appelstroop loopt
nog altijd kleverig
langs mijn hals, de tijd
grijpt met knokige vingers
om zich heen in de kamers
waarin we wakker blijven.
Soms is stilstaan meer
dan een kapotte bovenleiding.
Soms is het traagheid
ten opzichte van de omgeving,
je hand niet uit het raam durven steken
uit angst dat hij wordt afgerukt.
Ik staar naar mijn speeksel
in een reageerbuis, vraag me af
of een mens in grafieken bewaard blijft;
acteer krampachtig dat ik pas
in het nummer op mijn paspoort, terwijl
we aan je keukentafel cola drinken
en zeggen dat we van elkaar houden
totdat we het geloven.
© Helena, 2017