Adam

Ik geef toe
ik had het er moeilijk mee
dat je morgen was overleden
en dat ik je vandaag zal gebruiken om die zware kast naar boven te sjouwen
Bij leven ben je inderdaad wat kortademig
Ik herinner me: voor je heengaan heb ik inderdaad al een reisje naan Benidorm geboekt
Een troosttochtje, noemde ik het
al maakt corona het mij heel erg moeilijk
(met als goed excuus: met de klimaatsprong was de verwarming in ons optrekje bevroren)
Maar ik bracht wel een troostsouvenir voor je mee
de bos bloemen zal wel al in zaad zijn vergaan
dus hou ik het bij een paar immortellen
De herinnering zal onze toekomst vullen
Jij bent mijn tweede man – de niet-officiële tel ik eventjes niet mee
Hopelijk was ik niet al te zeer ontgoocheld in jou (ons gazon was steeds piekfijn: geen mos, geen
immigratiegroei) en ik vergeleek je maar niet met de derde (een geboren klusser)
Als tweede man (je onthoudt natuurlijk altijd het best de afloop) zal je nog altijd uiterst geschikt zijn voor een inruilactie (ik wil de vuilnisbeladen term “recyclage” in dit opzicht vermijden)
Maar ik moest mezelf toegeven: als jongbestorven weduwe was het mediterrane klimaat erg drukkend (zweetdruppels en tranen)
Of betrof het het schielijk overlijden van mijn derde man (de klusser)?
Vrouwen zijn nu eenmaal wat minder in tellen
maar door het verdwijnen van de mathematische geslachtsdiscriminatie (en de tijdelijke begrenzing
van een vrouwelijke carrière) lijkt een tijdloze reductie tot één (Adam) best consistent