Zeventien bij tien rijen
grijs beton, geen bisschopsmutsen
geen vertier, maar gewoon
recht toe rechtaan, grimmig
omsloten door een paar meter
houten stadse hagen
En als de zon wil ondergaan, de dag,
nog nageurend van de stamppot
andijvie, een naderend vertrek inluidt
naar binnen, deuren dicht, lampen uit,
komen straks de nachtelijke spoken
ronddwalen in mijn hoofd
Tot ze ook mijn hart bereiken
en dan moet ik ze weer vertellen
dat dit geen gevang is of een eindstation
maar meer een wat verwaarloosde
camping met plukken ongetemd groen
wachtend op een nieuw seizoen
Vol gelach en goede gasten
Weet je nog van vorig jaar?
In paars panorama zag je een luik
dat altijd naar de toekomst leidde
En enkel hoeveel moederliefde
er in een pot viooltjes paste.