We hebben haar maag geleegd.
De inhoud duwde
tegen het daglicht,
tegen haar magere vleugels.
Zie je hoe licht ze is, nu,
zie je
hoe zwaar ze moet zijn geweest?
We vonden spijkers in haar lichaam, een geweer,
munitie,
haar klauw gebald, maar ondanks dat
kwam ze hierheen.
Ze moest wel,
deze vredestichter, want dit
was onverteerbaar en vrede. Vrede
is vergeving, is
het achterlaten van dat deel van jezelf
dat anderen je aandeden:
die vreemde spleet
in de rug,
die snee - Om daar doorheen
naar buiten te kruipen
als iets nieuws, iets
zonder
verleden.
© Malon Bakker, 2023