Hoe we dansten en ik jou zacht dacht
te horen zingen, bomen die de contouren zochten
van hun eigen lommer. Konden ze loslaten
of toch nog heel even door
de nazomer in, laat het me nog één keer voelen
Niet dat het écht zomer was geweest,
maar toch dichtbij of was ik misschien
vergeten hoe het was om als mens gekoesterd
te worden, had ik je als mooiste beschreven blad uitgekozen
omdat ik altijd weer het onvoorspelbare zocht
van de herfst en zijn veranderlijkheid
een zwak had voor de schoonheid van de verkleuring
en wanneer het echt moeilijk werd,
ik mijn wonden voor de winter
met warmte en een laagje sneeuw
kon afdichten
© Karien van der Mei, 2023