geplastificeerd
omlijnd aan de randen die al
condoleances aanstippen oproepen
een poes met een schuin koppie
naar me kijkend met de vraag of ik weet
waar ze is (of hij maar sinds ik klein ben
ga ik uit van meisjes)
witte kin nek sokjes en voor de rest
de streperige pixels van een tijger
vermist sinds vorigeweekgisteren
1 jaar oud maar nog een jong gezichtje
laatst gezien in de wei (de rand daarvan maar
sinds ik groot ben laat ik steeds meer weg)
toen ik klein was
middelbareschoolklein belde een vriend
op vrijdagavond waar ik bij was voor de lol
van alles op dat verveelt dus op dat
moment kiest hij de ouders van
een klasgenoot
ze is dood, Lola is dood
zegt hij wij weten niet wat we horen
en hangt op
niet of we mogen moeten lachen
of bozig verbaasd (eerst ons vertellen!
was de eerste ontlading)
dan opeens
staat ze naast me duwt zich tegen mij aan
vol leven alleen niet volledig zichzelf
tellen we samen spellen het nummer
dat onder haar staat