‘ze’ zeggen dat je weg bent
maar je boek ligt hier op tafel
een bladhoekje omgeplooid
nog meer dan de helft te gaan
ver kan je dus niet zijn
in ons huis de stille verwachting
van je terugkeer
dat boek ging je lezen
omdat ik het had gevraagd
“Valkuil van een gelukkig huwelijk”
je had het beloofd
ver kan je dus niet zijn
nu kan je toch niet stoppen
of ben je een opgever misschien
samen vochten we
niet tevergeefs
'als je iets hard genoeg wil
is het mogelijk,' zei je
al deed je het voor mij
dat wisten we wel
mag ik dan tenminste mee?
‘dat je tenminste een mooie leeftijd had’
is het dan gemakkelijker?
‘dat het zo wellicht beter is’
voor wie?!
elke dag slokt ons stille huis
me op toont me de ruimtes
nog altijd voor jou voorbehouden
ik ben dankbaar omdat
het zo moeilijk is
geen ander kan dit verdriet
in mij ontwaken
geen ander was de mijne
het cadeau dat alleen jij
me hebt kunnen geven
ons leven