Ze kijkt
Zwaarte omhelst mijn nek
Blutsen op mijn zwakke lijf
Liefde kleurt mijn huid
Hij kleurt mij in
Kinderspel
Ze staart
moedeloos
Ik bezwijk
moederloos
het schreien
het roepen
het smeken
Ik krijg geen lucht
Je kilte knijpt me dicht
Een moederlijk verlangen
dat haar doet druipen
als modder
op de lelijke, oude tegels
waartegen ik vecht
Het verbaast haar niet langer
al het zeer dat samen
met mijn bevende kinderlijf
onder de tafel wordt geklopt
Ik sluit me af
mijn handen
een schild
En ik beeld me in
dat het zoals kietelen is
Kinderfantasie
of zoals de dokter altijd zei
kijk weg dan doet het niet zo’n pijn
Een eindeloos gevecht
Een machteloos kinderlijf
Ik zoek haar nog eenmaal
Veiligheid
een illusie
Ze knikt
verstijfd
Ik kijk hem niet aan
Het trillen van mijn stem
“Papa, stop. Alsjeblieft.”