Ik zie nu pas dat ijsbloemen magisch zijn.
Dat Nirvana een band was om te kennen,
The Beatles, om te begrijpen.
Dat zondagen herinneringen zijn van mensen
die niet zwijgen bij nostalgie.
Ik hoor het ze zeggen:
Het bed van oma, waar we met onze
veel te grote pyjama’s. De moppen van pa.
Moeder die ons eens per week met chocomel.
Dat waren tijden.
Ik had een teddytheater.
Een wei om in te lopen.
Twee cd’s die ik bekraste, per ongeluk.
Later expres, omdat ik er geen straf voor kreeg.
Wat liefde is,
leerde ik in de kerstboom van de buren.
In gouden ballen zag ik de keuken
waar het naar stoofperen rook.
Zag ze, in één opslag, allemaal:
hun hoofden zo groot als hun harten,
de kalkoen al dagen aangesmeerd.
Ik zie nu pas dat ijsbloemen magisch zijn.
Dat wanneer de zee opzwelt,
de maan het duister dimt.
Dat verse sneeuw het mooist is als ze knispert,
diep in maart.