Je zat op je stoel als een eend die dobbert op de golven, stukjes brood in je achterhoofd, mijn weerspiegeling in je zachte ogen. Ik
had de wereld ongemerkt verdeeld; aan de ene kant de oude zieken die konden sterven en aan de andere kant mezelf, veiliggesteld, met mijn meest permanente geliefden. Met jou is het doek gevallen.
Vergiffenis is niet alleen pijn doorklieven, achterstallig snoeiwerk inhalen, geprikt worden door rozen. Het is de sluis naar warm water openzetten omdat je ziet dat je jezelf koud hebt gehouden. Ik hou je
altijd bij mij als medaillon, zoals je zat op die stoel. De
muziekdoos in mijn hersenpan speelt de echo van jouw
warme stem die herhaalt: 'mijn meisje, poppetje, liefdeskind'.
© Amanda, 2023