met onzichtbare handen
raken we beide aan
wat tussen ons in ligt
jij met de spiegel
ik vastgeklampt
aan mijn spiegelbeeld
stelen we samen alles uit onze ogen
wat daar nog aan woorden in verstopt zat
en stellen we het
allang vergane moment uit
waarop dichtbij
steeds verder weg raakt
afstand zich dubbel begint te vouwen
de voortdurende droogte voelt
dat ze langzaam een woestijn begint te worden
terwijl we ergens in ons achterhoofd
toch steeds
op regen blijven wachten
© Thibaut Coenegracht, 2023